Old habbits die hard

Soms val ik nog weleens terug in oude 1.0 gewoonten.

Vooral op relatiegebied merk ik dat. Ja, hé… ik heb voor R. ook nog nooit een relatie als 2.0 gehad.
Wat ik met HDNGMW (niet) had was punt 1 geen relatie, punt 2 was 2.0 toen nog in opbouw en als derde punt wil ik nu dan toch maar voor ééns (beslist niet vaker) en voor altijd zwart op wit zeggen en bekennen dat ik me naar hem toe als een uilskuiken heb gedragen en beslist niet als Swaentje 2.0. Ja, ja, dat vonden en zagen mijn trouwe lezers (en m’n trouwe vrienden trouwens ook) al veeeeel langer.
I know. But give me a break.
Ik was (nog) niet wijzer.

Afin, een relatie hebben als 2.0 is dus nog even oefenen. Afgelopen weekend maakte me dat wel duidelijk.

Ter inleiding
R. en ik brengen in de weekenden nogal wat tijd samen door. Lees: we hebben ongeveer elk weekend de laatste maanden samen doorgebracht, als het ook maar enigszins kon.
Door de week zit het er meestal niet in; R. woont een uur treinen bij me vandaan. En van deur tot deur zijn we nog langer onderweg.

Ook afgelopen weekend brachten we samen door. Maar het was ’n wat rommelig weekend. R. kwam op vrijdagavond en toen kwam ik laat thuis vanwege een feest op m’n werk. Zaterdagochtend ging hij al op tijd weg om te gaan duiken (ja, met zo’n pak en flessen en onderwater enzo). Toen hij weer bij mij was, hadden we nog net tijd om samen te lunchen en een uurtje te wandelen, voor ik weer weg moest vliegen, want ik had een viering met m’n koor.
Ondertussen bleef R. in mijn huis en hij heeft ondertussen zitten werken, want had een haast-klus die af moest.
Toen ik ’s avonds rond 20 uur thuis kwam, moesten we nog eten.
We hebben op ons gemakje samen gekookt (want dat vinden zo leuk om te doen) en lekker gegeten (met mmmmm chocolade-fondue als toetje!).

Twee kranen
Zondagmorgen werden we wakker en deden wat verliefde mensen doen.
Maar daarna was ik ineens ‘bleeh’… Het huilen stond me nader dan het lachen.
Uiteraard wilde R. weten wat er aan de hand was.
Probleem was alleen dat ik dat zelf nauwelijks wist.
Het meest voor de hand liggende was dat het kwam omdat ik zoooooo toe ben aan vakantie. Wat op zich waar is. (Nog anderhalve week en dan mag ik!!)
Dat in combinatie met de viering van m’n koor die niet heel erg goed was gegaan, leek mij voldoende aanleiding om ‘bleeh’ te zijn.
Dit aannemelijke excuus werd zowel door R. als door mij geaccepteerd.
Ik genoot even van een troostende knuffel (en nog één en nog één) en probeerde mezelf wat op te (laten) peppen.
Maar ja, m’n kraanleertjes bleven maar lekken.

‘Ga even lekker douchen’, zei R. en dat leek me geen verkeerd advies.
En toen stond ik dus onder die douche en gingen er twee kranen open… De douchekraan en mijn kraan. Nee, dat was geen lekken meer. Vol open! Geen houden meer aan.
Ik probeerde het nog zachtjes te doen, maar nee, R hoorde het toch.
Hij nog lief proberen uit te vinden wat er nou was, maar ik kon alleen maar snikken.
Maar daar onder die douche… wist ik het ineens wel.

Dat doet een douche sinds een jaar ofzo met mij. Douchen brengt me op één of andere manier heel dicht bij mezelf. Dan weet ik vaak ineens waar het probleem zit, of weet ik ineens welke weg ik moet gaan. Zie ik waar de pijn zit of waar ik voor weg aan het lopen ben.

Bingo
Aan het ontbijt durfde ik het hem te vragen.
“Klopt het dat ik van jou een signaal oppik dat er iets niet helemaal lekker zit? Misschien zit ik er naast of heeft het niks met mij te maken. Maar ik pik iets op en ik kan het niet plaatsen. Maar het maakt me erg onzeker.”

Volgens R. was er niets om onzeker over te worden, maar, zei hij “ik zit wel behoorlijk met m’n hoofd bij m’n werk. Erg druk, veel stress, kan moeilijk ontspannen. En ik ben daardoor wel een beetje afwezig ja.”
Bingo…
Dat was wat ik had opgepikt. Gewoon een beetje afwezig was hij.
Maar wat is het enorm 1.0. om dat dan meteen uit te leggen als ‘hij vind me niet meer leuk/lief/geweldig’ (want daarom stond ik zo te janken onder die douche, al durfde ik dat in eerste instantie niet te zeggen).
Been there, done that, zeg maar...

R. is wat afwezig en natuurlijk betekent dat dat R mij niet meer lief/leuk/geweldig vind. Logisch toch?
Ik was even niet het middelpunt van zijn weekend en ik panikeerde.
Geen moment is het bij me opgekomen (terwijl ik het toch wel wist) dat R. gewoon stress had, bezig was met z’n werk. En dat z’n ‘afwezigheid’ dus helemaal niets met mij te maken hoefde te hebben… Echt geen moment.

M’n ‘bleeh’ was daarna over. Foetsie, verdwenen, als sneeuw voor de zon.
Want R. had weer bevestigd dat hij me lief/leuk/geweldig vindt. Ik had z'n bevestiging gekregen.
Maar jammer dat ik die nodig had. Dat moet toch ook anders kunnen, zou je denken.

Nou ja, oefenen, blijven oefenen, zullen we maar zeggen.